Gurbet ellerde, yurdundan uzak beş yıl geçirmişti Sakine. Köy ve akrabaları bir türlü aklından gitmiyordu. Hasreti ta yüreğinin derinliklerinde hissediyordu. "Özlemin acısı korkudur, insanın yüreğini hep dağlar." Özlem ve hasret bir köz olup yakmıştı Sakine`nin yüreğini. Her bahar geldiğinde tazeleniyordu yaraları Sakine`nin. Taş betonlar arasında toprağın, çiçeğin ve otların kokusunu özlemişti. Bir de kardeşi Rüstem`i. Rüstem`i hiç unutmamıştı.

1994 yılında yağmurlu bir gecede ayrılmıştı evden Rüstem. Ne zaman Rüstem`in ayrıldığı akşam aklına gelse "Ah nerde kaldı o günler" diyordu kendi kendine ve ne zaman Rüstem`i anımsasa durmadan ağlıyordu.