Gönül dağı diye çıktığım şiirle dolu bu yolda

Hayatın bin türlü engelini, çilesini gördüm.

Kimi zaman aşk der gönlümüz kimi zaman sevgi;

Kimi zaman beyaz kâğıda kalbin kelimeleri

Kimi zaman bizzat gönlün kendi düşer.

Ey gönül dostu, şimdi kitabıma kulak ver!

Kitabıma gönlümden akanlar düştü,

Yüreğimin içinden geçenleri sıkıştırdım bir bir içeriye. 

Bu kitabımın içine gönlümü, yüreğimi sıkıştırdım;

Şairin, meftunun dilinden, kaleminden dökülenler oldu Adı da “Gönlü Sen Dağı Ben” oldu…