Süleyman Nazif’in ümitsizlik denizlerinde çırpındığı, bir kazazede gibi tutunacak dal aradığı şiirlerini içeren iki eserini bir arada sunuyoruz.
Nasıl çırpınmasın ki altı asırlık çınarın gövdesinden gelen çatırtılar artık sadece aydınların işittiği bir ses olmaktan çıkmış; koparılan dallarından yükselen feryatlar, insanlığımızı kanatmıştır.
Gizli Figanlar’da “gece”yi ümitsizliğin sığınağı, “ecel”i teselli olarak tasvir ediyor. “Vatan muhabbeti ömrün yegâne zinetidir.” mısrası, bu fırtınalı denizde tutunabildiği tek dalı bize işaret ediyor.
Malta Geceleri’nde (Son Nefesimle) şahit olduğu sonu gelmez acılar karşısında yaşadığı cinnet -inançlı bir Müslüman olmasına rağmen- onu Allah’a sitem edecek noktaya getirir. Hele Nâmık Kemal ile yaptığı hayalî sohbet, âdeta kaleminden dökülen gözyaşlarıdır.