*Dönüp Ezgi’ye baktı, gözlerinin içine, gözbebeklerinin ta içine.*Acaba gerçek misin?* diye sormak istedi ama vazgeçti çünkü nasıl inanacaktı artık kulaklarına?

Girdabın içinde hissetti kendini. Evet, en doğru kelime Girdap, başka hiçbir sözcük bu kadar iyi açıklayamazdı içinde bulunduğu durumu. Çırpındıkça batan, kaçmaya çalıştıkça içine çeken bir girdap.

Ne tutunacak bir dal vardı elinde ne de dibini görebiliyordu girdabın, sadece kaçtığı çocukluğuna, eksik kalmışlığına, yoksunluğuna çekiliyordu hızla. Acaba Ezgi’ye tutunsam
kurtulabilir miyim, diye düşündü ama nasıl emin olacaktı ki tuttuğu dalın Ezgi olduğuna ya da onun da kırılmayacağına?*