Birbirine karışan yapmacıklı kadın kahkahaları zaten yüksek olmayan evin damına çarptıkça, olduğundan daha yüksek, olduğundan daha yapay geliyordu kulaklara. O sahte gülüşlerin, sahte mutlu yüzlerin arkasına sakladıkları sahte olmayan acıları gördükten sonra yakından, sahipleri ile ilgili düşündükleri de değişmişti. Onların, o diğerlerinden daha gerçek ve sahtesiz olduklarını görmüştü elbet ama bu ortama alışması, en azından her defasında hissettiği gerginliğin, iğretinin azalması mümkün görünmüyordu. Her akşam oradan ayrılırken bir daha gelmemeye karar veriyordu ancak artık gelmese de biliyordu ki eski hayatına geri dönemeyecekti; hiçbir şey ve o, artık aynı değildi.