Kimsesizliğimin gölgesinde buluyorum kendimi. Çevremdeki ışık hüzmesinin bahar dalına vuruşu, Umut ve hazzın senfonisel vuruşu, Sevdanın gizlediği acı haz ve huşu.

Karmaşayı kabul ediyoruz, Yaşamamızın tek yolu tam da bu değil mi? Gözlerimizi kapayıp bir kelebek misali uçuyoruz, Sevdiğimiz kişi bir ömre yetmez mi? Her şafak vakti, Sonumu selamlarken anlıyorum sonsuzluğumu. Damarlarımdaki kan kaynıyor, Genç hissediyorum.