İçinden çıktığı macerayı, karanlıkta yol alırken biriktirdiği korku ve cesareti unutmak istemediği belliydi.
Bellekten alıyordu acısını...

Bugüne taşımak istediği birileri vardı. Onlara sesleniyordu. Çoğunun acımasızca yok edildiğini bile bile. Hayatta kalmış olmanın hüznünü paylaştım. Tesellisi mümkün müdür bilemiyorum...

Ama ille de şiir konuşmak gerekiyorsa: Sadık kaldığı, işlediği, tınısı, rengi ve ürkekliği ile tanınabilen bir sesi var...