“En büyük kâbuslar, en karanlık gecenin uçurumunda yatar.”

“En büyük pişmanlık; bilmediğin korkuların uçurumunda, en karanlık gecede yatar.”
Karanlık bir yolda ilerliyordum. Bana getireceği ürperti ve bilinmezlik benliğimi esir ediyordu. Bu sık ormanın içinde gittiğim yolun sonunda beni ne bekliyordu? Kendi kararlarım doğrultusunda ilerlemeye devam ettiğim karar ve amaç sadece bana mı aitti?
Düşüncelerim, gerçek ile hayali ayırt edemeyecek kadar baskı içindeydi. Zihnimin arkasın-da bir ses telkin edercesine fısıldıyordu.
Ya bu gördüklerimin hepsi gerçekse?
Aklım sadece seyirci koltuğunda işlevsiz oturuyorsa?
O zaman pişmanlığımla yüzleşeceğim gerçekler beni bekliyordu.
Geçmişimden sorumlu olduğum en büyük hatamın yarattığı Şeytan…
Belki de her şeyin yeni farkına varıyordum.