“Ben dedemden öğrendim bayram sevincini. Bayrama sevinmeyi, bayram etmeyi, bayram için hazırlanmayı. Onsuz geçirdiğimiz onca bayrama rağmen mutlaka anımsarım beraber yaşadığımız bayram sabahlarını. Bayram, onunla bayram olurdu bize. Babamın işi gereği uzakta olduğumuz bayramlar neredeyse kupkuru geçerdi ama onun yanında uyanmışsak bir bayram sabahına hakikaten bayram olurdu bize. Hele de bütün çocuklarını toplayabilmişse başına değmeyin keyfine. Oysa kendi çocukluğunu ıssız geçirmiş bir yetimdi dedem. Belki o ıssızlığı bize yaşatmamak içindi tüm çabası. Bir yetim ıssızlığında büyüyen dedemin hepimizi kucaklayan neşesiydi belki bizim asıl bayramımız.”

Hüseyin Hilmi Arslan, denemeleriyle gönle dokunuyor, hayatın içinden güzellikleri hatırlatıyor. Hayatı güzel kılacak vesileleri, eşikleri ve adımları anlatıyor.