Evin içi karanlık olmaya başlamıştı. Ablamın kırıp döktüğü her şey olduğu gibi duruyor. Ablam oturduğu yerde bir şey mırıldanıyordu. Şarkı gibi ama sözleri yok. Annemin her zaman mırıldandığı şey bu. Yavaşça ayağa kalktı. Ağır ağır kapıya doğru yürüdü. Kapıyı açıp dışarı çıktı. Arkasından çıktım. Hava yeni yeni kararmaya başlamıştı. Gökyüzü en sevdiğim tonda. Ne gece ne gündüz. Kuşlar üzerimizde daireler çiziyordu. Ablam ayaklarını sürüyerek birkaç adım attı. Çimlere çöktü. Karşısına geçip dizlerimin üzerine çöktüm ben de. Kan çanağına dönmüş gözlerini bir noktaya dikmiş bakıyordu.
“Abla.”
Gözünü ayırmadı o noktadan. Nasıl olmuştu bu. Dünyada üzülecek hiçbir şeyim yoktu. Ama şimdi, şimdi nasıl olmuştu da hayatımız mahvolmuştu. Tam çiçek açacakken nasılda kuruyup solmuştum. Hava buz gibi, titriyorum. Ablam sanki hiçbir şey hissetmiyor. Gözlerini yavaşça çeviriyor bana.
“Hikmet. Biz de gidelim mi?”