Oyun­da bir gar­di­yan, beş de mah­kûm var. Mah­kûm­lar ara­sın­da, mah­kûm ola­rak bir ay­rım yok; be­şi de *mahkûm* sa­de­ce. Gar­di­yan on­la­ra sıra­sıy­la düş­le­ri­ni oy­na­tıyor; ve her mah­kûm, an­cak dü­şü­nü oy­nar­ken, öz­le­mi­nin gö­rün­tü­sü­nü ey­lem­le su­nar­ken bir­eyleşi­yor, ki­şi­lik ka­za­nı­yor; se­ven bi­ri olu­yor. Ör­ne­ğin, ön­der, ka­ba­da­yı, yar­gıç ve gar­di­yan... Ve her mah­kû­mun düşü, öz­le­mi gar­di­ya­nı yok et­me­ye yö­ne­li­yor so­nun­da. Ama tam ora­ya ge­lin­di­ğin­de, *Oyun bu­ra­ya ka­dar!* de­yip ke­si­yor gar­di­yan ve mah­kûm, mah­kûm­lu­ğu­na dö­nü­yor. An­cak, gar­di­ya­nı oy­na­yan mah­kûm, ya­ni gar­di­ya­nın bir ba­kıma ese­ri, gar­di­ya­nı öy­le us­ta­ca oy­nu­yor ki, gar­di­yan onun et­ki­siy­le mah­kûm­la­şıyor; ye­ri­ni ye­ni, ken­di­sin­den da­ha üs­tün bir gar­di­ya­na bı­ra­ka­rak mah­kûm­la­rın ara­sı­na ka­rışı­yor.