Otobüse bindiğimde nereye gideceğimi bilemiyordum. Kendimi bilemediğim gibi, hedefimi de bilemeyen biriydim. Böyle birisi benim yerimde olsaydı ne yapardı acaba? Hani öyle söylediydi psikoloji hocası. Hedefi olmayanın kişiliği oluşmaz. Onun dediği gibiyse durum, ben ne yapacaktım? Çünkü kişiliğim daha oluşma yolundaydı.

Yeni doğmuş bir çocuktan biraz farklı idim. Yürümesini beceren, ama savunmasını oluruna bırakan, tehlikelere açık biri gibiydim. Yeni doğmuş çocukla benim aramda bir tek yaş farkı vardı. Gördüklerimle yakınıma gelenler arasından seçme şansımı kullanmak adına duyu organlarımın hepsini öne sürecektim. Organların yanıltıcı olmalarının zararını kendime yazacaktım. Kârları olacak mıydı, bilemezdim.

Kaçmak ve uzaklaşmak isteyen yanımın ortak bir sesi de yoktu. Kaçmak ya da uzaklaşmak. İkisi birden olursa diye düşündüğümde dengemi yitirdim. Önemli olan şey, yaşadıklarımdan bir şekilde kurtulmaktı.