Hayat serüveninde yalnız kalmaya mahkûm muyuz yoksa kendimiz mi bu sonu hazırlarız? Asım sorularının cevabını geçmişinde ararken yalnız ölecek olma tedirginliğinin kendi suçu olup olmadığını öğrenme gayesindedir. 

“Hayatımın en mutlu sabahlarından birine uyanmıştım. Tarih 14 Temmuz 1981... O gün taktığım mavi kravatı nerede çıkardığımı bilmiyorum hala, bir daha hiç görmedim. Rengini hatırlıyorum, dokusu ise hala parmaklarımın ucunda. Firuze gelip yakalarımı düzeltmişti hatta. Lila elbisesinin içinde ne kadar da güzel görünüyordu. Sabaha dair tüm ayrıntılar aklımda sonrası ise derin bir boşluk gibi.”