Gün gelir yüreğine hapsettiğin, varlığını yok saydığın o yara kanamaya başlar aniden...   Dayanılmaz bir acı sarar tüm benliğini, hiç yokken sebepsizce hücum eder gözbebeklerine yağmurlar... Teslim olmamak için dirensen de nafile. Kendi kanında boğulur yüreğin. Hasretin acısı, vuslatın hayali, umudun son kalan kırıntısı, tek tek terk ederken benliğini... Vazgeçmeye mecbur olmanın verdiği o acı kalır geriye.