O çocuklar her şeyi tabiatına uygun yaşadılar! Görünürde bugünkü çocukların imkanlarından yoksun ama aslında çok zengin, dolu dolu bir çocukluk... Oyun oynamaktan acıkmayı unuttukları, susadıklarında komşu teyzeden su istedikleri, o sokak senin bu sokak benim dolaşmaktan yorgun düştükleri bir çocukluk... Akşam hava kararıncaya kadar sokaklarda oynamanın, herhangi bir tehlikenin endişesini duymadan okula yalnız bana gidebilmenin, okul çıkışı yine oyunlara dalarak eve geç gelmenin ne demek olduğunu biliyorlardı. Onların çocuk heyecanları, arkadaşlıkları, anıları, oyunları sokakta başlayıp sokakta şekillenmişti. Seksek, çelik çomak, çanak çömlek, saklambaç, elim sende, köşe kapmaca, ip atlama, körebe, yakartop… Küçücük şeylerden kocaman mutluluklar çıkarırlardı. Onların leblebi tozu, muhallebi, horoz şekeri ve gazoz gibi lüksleri vardı… Bir çocuk ruh başka neye ihtiyaç duyardı ki!..

Demet Tezcan, kahramanların çocukluk özlemlerinden yola çıkarak düne bir bakış atıyor. Geride kalanların telafisinin olmadığı o mutlu geçmişe…