"Babam sever miydi bizi? İnsan benim dediği şeyi sevmez miydi? Benim oğlum, benim karım, benim kızım, benim, benim, benim... Benim bir uçurtmam vardı. Kendim yapmıştım. Değişmezdim en güzel uçurtmalarla. Benim`di. Benim babam içerdi, döverdi beni, sevgisi gözlerindeydi. Benim babamdı. Evlerde yuvalanır sevgi değil mi? Dışarıda başkaları vardır. Onları da severiz belki; Seher, Erdoğan. Daha başkaları da var; öfkeleniriz onlara. Terazinin bir kefesinde sevgi, bir kefesinde öfke; sadece sevgi yuvalanmalıydı evlerde; kanımız aynı kan; babam, anam, kardeşim... Hep aynı şarkıyı söylüyoruz üstelik. "Romandan" Muzaffer Hacıhasanoğlu`nun Milliyet Gazetesi`nde tefrika halinde kalmış duyarlı bir romanı vardır. Adını çok severim: Evlerde sevgi yoktu. Bu, büsbütün de sevgisizlik anlamına gelmiyor. Kırık, çok kırık sevgiler." Selim İleri