Zekine Arslan’ın şiirleri hayatına acı sızan bir insan yaşamının tezahürü. Bu şiirler; Aldanışlar, kırgınlıklar, düşüp kalmalar, hüzünler, ayrılıklar ve daha nice duyguyu barındıran ama aynı zamanda alacakaranlığın sınırında duran şiirler.

“Eteklerine bahar serpilmiş,
Doruklarında kar taşıyan dağım
Yamaçlarım çiçek çiçek çocukluğum
Tedirgin tavşanlarım tırmanışta
Bağrım oyuk, delik deşik
Her oyuktan yaşam fışkırmakta
Yalnızlığım kök salmış toprağıma
Dişi umutlar yuva yapmış dallarına
Gövdemde sürünen kertenkele
Biraz daha yaşamak adına
Kuyruğunu çıkarıp atmış zamana
Zaman oyalanmada
Salına salına gezen
Düşlerim ceylanlar
Baharın başında,
Av yasaklarında,
En nazlı yerlerinden vurulurlar
Eteklerimde bahar,
Doruklarımda kar.”