Sağım, ‘O’, solum kalbimdir benim!

Dereyi geçerken çocuk bezi değiştirilmez!

Ama dinozor, ormanıma girdi, kendini savun!”

“Ve nasibin seni bulacak, korkma!” dedi.

Sonunda yalnızlığımın çarkına çomak sokan, ‘ben’i keşfettim.

Zamanın gerisinde kalmış ruhumun eksik parçasını buldum.

İçindeki ses, sana, “Kötü olma, içimdeki çocuk küsüyor.” demişti. Hatırlasana!

Öyle böyle değil, kitabın tam ortasından, kör taklidi yapan, ‘yalan gerçek’, insanı yazdım.
Milyonlarca insan elmanın düşüşünü gördü, görüyor. Ancak sadece Newton, “Neden?” diye sordu. Neden?

Artık dudaklar kıpırdamaktan vazgeçti, sözcükler yoruldu.

Dünyanın dört bir köşesine, gönül kafesime konan talih kuşumun resmini çizdiğim bu eseri gönderiyorum.

Şehitler Ölmez!

Son sayfasını bilmediğin hayat kitabının bu ilk sayfasını çevir, oku kendini!