Antik dünyada büyücülüğün ve büyünün tarihçesi, esasında çok çeşitli metinlere dayanmaktadır. Bu yazılı kaynakların çoğu, anlı şanlı kültürel ve bilimsel bir geleneğin, yani toplumun kaymak tabakalarının kendi tüketimlerine yönelik olarak yarattığı "klasik miras"ın bir parçası olarak günümüze ulaşmıştır. Bu anlatılanların sıradan erkek ve kadınların düşünce ve davranışlarına değindiği durumlar nadirdir; dolaylı olarak, belki arada bir yanlı bir uslupla karşımıza çıkmaktadır. Ama arkeologların gün yüzüne çıkardığı bazı maddi kalıntılar, en önemlisi de büyü papirüsleri ve metal yapraklar gibi dayanıklı malzemeler üzerine yazılı beddualar, Mısır`dan Britanya`ya kadar klasik dünyanın dört bir yanından insanların gündelik uğraşları hakkında bilgi vermektedir.

Antikçağda büyüye ilişkin inanç ve etkinlikler konusunda bilgi edinmemizi sağlayan en önemli kaynaklar : 1-Homeros ve Euripides`ten Apuleius ve Lukianaos`a kadar ki kurgusal edebiyat; 2-Kutsal Kitap`tan ve Hıristiyan Azizlerin Yaşamlar`ından Plutarkhs, Lucanus, Porphyrios ve Suetonius gibi özgün tarihçilere kadar ki tarihsel anlatımlar; 3-Platon ve Hippokrates`ten Plotinos ve Celsus`a kadar ki felsefi ve bilimsel söylemler; 4-İncillerden Kilise Babaları`na kadar ki dini metinler; 5-Uygulamaya yönelik, yani gerek (mahkeme kararları ve kayıtları gibi) hukuki, gerek (dualar ve ayinler sırasındaki yakarışlar gibi) dini,gerekse (papirüsler ve beddua levhaları gibi) büyüye ilişkin bir niteliği olsun, bütün bu toplumsal etkinliklerin bir parçası olarak üretilen kaynaklar. Bu seride değerlendirmeleri yayınlanacak olan dört yazarı da farklı tür kaynaklara odaklanmıştır: Daniel Ogden, bu ilk kitapta arkeologların bulup gün yüzüne çıkardığı beddua levhalarındaki büyü içerikli yazıtları ele almaktadır.