Sonra, uzun ve meşakkatli bir süre sonunda öğreniyor ki kişi, bu hayatta kendinden başka kimseyi kurtaramaz… Cüret ve çaba, acemilikten geliyor, bilgi eksikliğinden, saflıktan, iyi niyetten…

Ben de kimseyi kurtaramadım kısaca. Ne onu ne de aşkımızı… Kendimi kurtardım ama.

Bu satırlar ve bu hikâye, aşkından öleceğini zannedenlere ithafen… Nefes alamazken dahi aşklarından bir an dahi şüphe etmeyen, kalplerinin söylediklerinin sadık uygulayıcıları olan, sevdikleri için emek vermekten, aptal görünmekten çekinmeyen, aşklarının peşinden kendi derinliklerine inip, incilerini keşfedebilenlere…

Özüm Özbay, ikinci kitabı Erkeksiz Kadınlar ile okuru anlamak eylemiyle yüzleştiriyor. Kendi öyküsünü yazamayanları, onların satırlarıyla anlatıyor.

Terk edilmişlik, hayal kırıklıkları, yok sayılmak... Her birini iliklerine kadar hissedenlerin öyküleri Erkeksiz Kadınlar’da buluşuyor.