Erguvan, mitolojide *ihanet*in sembolüdür aslında… Ne var ki Şeref Yılmaz, bilinçlice ona iyi anlamlar yükleyip hasreti de bu iyiliğin kafiyesi yapmış adeta. Erguvan kelimesine iyi anlamlar yüklerken bizzat *iyi* anlamını da yüklüyor yazar; belki de *iyi* anlamını merkeze alarak *hasret* kelimesiyle bu iyiliği zirveye taşımak istiyor. *Ey ruhlarımızın büyük ustası! Gönlümüzü okşayan, kalbimizi ayarlayan, erguvan renkli letafetinle gel... Sevgiyi, aşkı arayan şu insanlığa yeniden elini uzat... Sesini, soluğunu, ruhumuzun dehlizlerine üfle...* derken bunu işaret etmiş oluyor. Bu hasreti dualaştıran şu ifadeler de şiire oldukça yakın duruyor: *Kökü tarlalarımızda saklı olan bereketli buğday başaklarının gıybetini yapmaktan, bir de yabana tohum atmaktan bizleri uzak tut! Ruhlarımızın sevgilisini, gönüllerimizin sultanını, erguvanlarımızın ve erguvan renkli günlerimizin başından eksik etme!*

*Erguvan Hasreti*, hasretin ne olduğunu okura derinden hissettiren bir kitap… Hayatımızda küçük diye gözden kaçırdığımız veya küçümsediğimiz ayrıntıları okuyunca *küçük diye bir şey yoktur* hükmünü verdirecek bir kitap… Üzümün kaç çeşidi olduğunu, isimlerini, rengini, kokusunu, özelliklerini okuyunca hayrete düşeceksiniz. *Ölüm, sevgi, aşk, edep…* gibi evrensel temaların yer aldığı yazıları okurken hayatı sorgulayacak; *unutkanlık, pilav, trafik, köpekler…* hakkında kaleme alınan yazılarda da hem düşünecek hem de tebessüm edeceksiniz.