Bilsen de alabildiğine mavi olduğunu, ışıksız kalınca simsiyah görünür deniz ve depderin...
Hiç bitmeyecek gibi gelir, çırpınıp durursun.
Yorulunca anlarsın oysa, çırpınmanın aslında batmak olduğunu.
İşte o andır kendini teslim edişin yakamozun parıltısına. 
Işığını bulduğunda ise siyah laciverde döner... Gün doğar... Hayat masmavi olur... ve her zamankinden daha berrak. 
Bu hikâyeden sana kalan izi de artık çok seversin.

Çünkü o, içindeki maviye yol aldığın çizgidir...