Benim tek bir sorunum vardı: Derinlerde bir yerlerde bir anıya tutunuyor ve orada bozuk bir plak gibi takılıp kalıyordum.

En güvendiğim insanlarda yaşadığım  yanılgı, beni bambaşka bir insana dönüştürdü. Hasta mıydım? Gayet aklı başında bir adamdım.

Bu aklı başındalık herkesten kaçmaya ve koca bir yalnızlıkta yok olma ihtiyacını, bedenimde müthiş bir orgazm  yöntemine dönüştürdü…

Unutulanların, iki yüzlü maskelerin, çıkar ilişkilerinin ve bana dokunmayan yılan bin yıl yaşasın gibi  zihniyetlerin çokça olduğu bu ‘Enkaz’ yığınında en büyük acıyı meğer yine ben çekecekmişim…

Ne yazık ki insan bazı şeylerin değerini çok geç  anlayabiliyor. Ta ki küçük bir not, bir anı görene kadar. Lakin insanız sonuçta.

Pişman olmaya da, keşke demeye de hakkımız yok mu?