"Nasıl doğdu?"

*Normal doğurdun değil mi?*

*Niye ağlıyor?*

*Bu çocuk aç.*

"Kucağa alıştırmışsın."

"Ben hamileyken 2 kilo almıştım, emzirirken 32 kilo verdim."

*Sen daha dur, bunlar iyi günlerin.*

*Saçını kestir, erkek çocuk uzun saçlı olmaz.*

Ve hemen her yeni annenin duyduğu o meşhur soru: "Emiyor mu?"

Anneliğimin ilk zamanlarında kendimle ve kitaplardan okuyup da *Böyle bir anne olacağım* diye yemin ettiğim, ancak çok kısa sürede tarumar olan mükemmel annelik hayallerimle savaştığım yetmiyormuş gibi bir de yeni anne dedektörleriyle savaştım; bu topraklarda doğuran tüm analar gibi.

Sonra bunlardan rahatsız olmamaya, hatta kendi üzerimizde kurduğumuz ve farklı biçimlerde karşımıza çıkan tüm bu baskılarla eğlenmeye; başta kendime, tüm büyük konuştuklarıma, hepsine #hihieved demeye başladım.

Annelik deneyimimde hiçbir şey, herkesin her şeyi bildiği ve anlattığı gibi olmadı.

Mükemmel annelik beni teğet geçti.

İyi ki de geçti.