Mine Hanım, sevinçliydi, mutluydu. İçinden gülmek, türkü söylemek, oynamak geliyordu.

Coşkulu, güleç bir sesle:

- Kızım Özlem! Nerdesin? diye seslendi.

Sesi yumuşak, sevecen ve tatlıydı.

Özlem, odasında ödevini yapıyordu. Yanı başında davul çalsalar duymazdı. Bitirmeden de çıkmayacaktı.

Sevimli, uslu ve uyumlu bir çocuktu. Oynamak kadar, çalışmayı da seviyordu.

Annesi odasına kadar gidip,

- Ne yapıyorsun kızım? İyice dalmışsın, birkaç kez bağırdım, duymadın, dedi...