"... Bu yazdıklarım ne kadar kurguya dayansa da yaşanmışlıkları dillendirirken ben de işittim kalemimin hüzünlü sesini. İki tünel arasında yol aldığımız hayatın yüzüne, kimi zaman ağladım kimi zaman gülümsedim. Çoğu zaman yazmayı bırakıp kâğıda, kaleme bile küstüm. Ama yürekler bir amaç için ortak çarpıyorsa yaşamın yüzüne, işte o zaman yazar da bütün bütüne küsemiyor kalemine. Umutlar çakışınca yol kavşaklarında, kalem de söz dinlemiyor, yazıyor yana yana. İşte bu duygularla kalemimi sivriltip başladım yazmaya, isimsiz kahramanımın kırgın ve kayıp dediği yıllarını...
Yaşadığımız dünya üzerinde utanılacak o kadar şey varken, isimsiz kahramanımın onuruyla yaşadığı bu hayatı yazmak, benim için utanç değil kıvanç olacaktı. Zalimliği alkışlayan insanların onurunu sorgulayacağımıza, onurlu insanların zalimce yargılanmasının nedenlerini sorgulamamız gerekirken, bizler neden eksik bir öykünün peşine düşüp onun, bunun yaşamını sorgulayalım ki!..
Ben de söz verdiğim gibi; kahramanımın eksik öyküsünü sorgusuz, sualsiz "Eksik olan öykü değil, fazla olan ihanet" cümlesiyle tamamladım..."