Kelimelerle çiziyordum onu. Kelimelerle resim ediyordum. Hangi ressam yapabilirdi bunu?
Bir yerde okumuştum. ‘Farklı ruhlar güzel bakar, güzel bakanı güzel sever,’ diyordu.
Şimdi daha iyi anlıyordum o cümlenin anlamını. O, çok güzel bakıyor.
Gözleri, sanki ruhumu bedenimden söküp kendi ruhuna bağlıyor ve kendi ruhuyla sardığı ruhumu çok güzel seviyor. Biliyorum, her şeyiyle güzel olan o. Ben yalnızca onun güzelliğiyle güzelleşiyorum ve yine biliyorum ki o kimi severse o da güzelleşir.
Bu yüzden ben onun gibi değilim. Ona layık da değilim. Bu bir veda olabilir ama unutma her başlangıç, bir elveda ile son bulur her elveda ise peşinden yeni bir başlangıç getirir…
Merhaba ile elveda arasında eksik kalmış masallara ithafen.