“Edip Cansever, artık bir kültür kodu. Bu nedenle önermeler­den sıyrılarak değerlendirilemez mi? Ortalama görüşün, bir şa­irin arayışlarını, adı konmamış buluşlarını, dilsel kurgusunu, ideolojik bir suçun kanıtı olarak gündemde tutması; Edip Can­sever`in bir kültür kodu olmasını elbette engellemez. Edip Can­sever`i değerlendirmeye sıra geldiğinde, İkinci Yeni şiiri çembe­ri içerisinde bir ucundan sokulup bir başka noktadan çıkartılma­sı, ortalama görüşün yöntemiyle örtüşen, nesnellikten uzak, bir sekter tavırdır. Genel bir yaklaşım olduğu düşünülürse, bu tav­rın şairi boşluğa bırakmayı amaçladığı görülebilir.

Şimdi Edip Cansever`in şiir serüveninde İkinci Yeni dönemi diye bir bölüm ayırmak mekanik bir yaklaşım olur. Bu tutum, başlangıcında neyse ne de, sonrasında da köksüz olduğu yargı­sına vardırır kişiyi. Geleneksel bağlamda bu doğru olsa bile şa­irin kendi gövdesine saldığı kökleri görmezlikten gelmek, kuru­lan bir şiir fırtınasını kavrayamamak demektir. Bu da, şiirin Or­ta Çağ`daki deliler gemisine bindirilip sürgüne gönderilmesin­den başka bir şey değildir.

Bu çıkmazda beliren yanlışlığı aşmak, Edip Cansever`in ay­nasını ne zaman oluşturduğuna bakmakla gerçekleştirilebilir. Sanıyorum, bu gerçekleştirildiğinde ancak, Edip Cansever`in aynasında yansıyan şiir algılanabilecek, boyutları anlaşılabile­cektir. Yoksa Edip Cansever`le buluştuğu için sevinen Türk­çenin sevincini anlamak olanaksızlaşacaktır. Oysa kavranılma­sı gereken budur. Çünkü dönüştürücü olan budur.”