Düşünce anladım, düştüğümde beni yine en iyi benim kaldıracağımı. *Uyan,* dedim. Hayata, çabaya, gerçeklere ve yaşadığın zamana uyan. *Neden?* diye sor kendine. *Neden buradayım? Amacım ne?*

*Çabanı, gençliğini, yeteneklerini umursa ve en çok da kendini,* dedim, anlamadı kendim.

Eğer uyansaydım, uyandırabilseydim zihnimi, yüreğimi… Belki o zaman anlardım teşekkürün yüreğimin dibinde oturması gerektiğini.

Kalabalığından taşan zihnimi doldurmasaydım bu kadar düşünce ile, nefes alır mıydı umutlar ve direnir miydim kendime?

Yeniden başlayabilseydim eğer, yapar mıydım aynı hataları aynı serkeşlikle?