Neylersin be hayat senden çok çektim!
Sana inat, düşlerimi büyüttüm
Ayın şavkıyla ışırdı gecelerim
Şafak sökümünü iple çekerdim
Hayali gönlüme düşen hasretim
Seninle elbette buluşacaktım
Ezelden beri göç çocuğuydum
Güneşin peşinden sürekli koştum
Güneşi bir türlü tam tutamadım
Öz yurdumda, sanki bir mülteciydim
Çağın uslu çocuğu da değildim
Ne puştluğa ne ihanete kandım
Kaç kez öldüm, kaçıncı kez dirildim?
Her kuşağın her mevsiminde vardım
Kâh vuruldum, kâh asıldım, kâh yakıldım
Pes etmedim, direndim, yenilmedim
Düşlerimin kanatlarına hep güvendim...