Etrafımda mutsuz, geleceğe ümitsiz gözlerle bakan bir yığın insanı gördükçe, bir şeyler yapmam gerekir diye düşündüm.

Kimi aşk acısından bunalımlara girmiş, kimi işinden, kimi eşinden şikâyetçi...

İnsanların çoğu depresyonda ve herkesin bir yığın derdi var.

Bir yandan da dünyada zulümler ve haksızlıklar gitgide artıyor.

İnsanlar bütün acımasızlığıyla birbirine zulmediyor.

Birileri buna *Dur!* demeli.

O kişi sensin. Şimdi bir karar ver kendi kendine…

Ya tozu dumana kat; dünya durdukça adı hayırla anılacak birisi ol.

Ya da içindeki kartalı kafese hapset; kartal gibi doğup, tavuk gibi öldü desinler…

Mücadele ruhunu kaybetmeyen insanın başaramayacağı hiçbir şey yoktur.

Bazen koş, bazen yürü, bazen sürün.

Ama asla durma!

Israrla yürüyen insan, hayatta başarıdan başarıya uçar.

Bu kitabı, dünya insanlığı adına, sana ihtiyacımız olduğu için yazdım.

Kimseden bir beklentin olmasın!

Beklentiler insanı yıpratır, yorar.

Senin kimseye ihtiyacın yok; yalnız kendine ihtiyacın var.

Dünyanın sana ihtiyacı var.

İçindeki sesi duyduğunda, çoktan yanında yerimizi almış olacağız.