Dudaklarımızdan çıkan sözler içimizi hem ısıtan hem de soğutan mevsimlere sebep olmaz mı? Kelimeler hayatın belli başlı yerlerine sıralanır. İçimizi döktüğümüz güzel anıları da savurur, gelecek mevsimler. Yaşandıkça koyulaşır sıfatlar. Güldükçe, keyif aldıkça, yaşamın döngüsü pozitif olarak sunar mısralarını. Dizilen duygular kendiliğinden şiire dönüşür. Tanıdığın ve tanımadığın kalplere ulaşır tecrübeler. Okundukça mutlulukla dolar içimizdeki sızlayan mevsimler. Dudaklarda başlar tüm güzellikler. Aşkla, sevgiyle renklenir imgeler.

Sevdikçe, nefes aldıkça edebiyatın sokaklarında gezinir çocukluğum. Kahkahalarını tüm dizelere atar durur. Buruk bir sevinç bile olsa toplar onu samimiyet. Yakalar hayat tüm güzel olan her şeyi. İntikal ettiğim gecelere edebiyat söylenir. Mutluluk kalbe dokunduğu zaman şiirler dile gelir ve dökülen mevsimler hecelere seslenir. Umut dolu kelimeler hayata renk verir.