Her dua, ruhtan bir filizin yeşermesi, boy sürmesidir. Dal budak salmak için rahmetlere avuç açar gibi, yaprak açmasıdır. Her yaprak yakarış, her çiçek açılışı bir duadır. Tohumun yarılması bir duadır. Fidanlar bir uzanıştır yaratıcıya ve bir duadır. Taş dua; toprak niyaz; deniz yakarıştır. Felekler dua ile devreder. Kâinat dua doludur. Yağmur bir dua karşılığıdır. Sabahleyin yaprakları ıslak bir kadife bakirliğinde taptaze canlandıran çiy, bir dua karşılığıdır. Meyve de bir dua mükâfatıdır. Güneş, bir niyaz mukabelesi, ay bir yalvarma armağanı, yıldızlar birer dua hediyesidir. Âlem dua ile doludur. İnsanın duası, ruhtaki korkunç şiddette bir buluşma özlemidir, ebedi ve ezeli sevgiliye... Dua, fanî maddeden, mânâ sonsuzluğuna doğru bir sıçrayıştır. Fakat bir iniştir de dua. Dua, bize bahşedilmiş bir miraç olayıdır. Rabbin huzuruna çırılçıplak, saf bir ruhla çıkmaktır. Ancak bu huzura kabul hem bir buluşma hem de bir hesaplaşmadır. Daha doğrusu, hesabımızı takdimdir. Dua bir çıkış ve iniştir. Çıkış ile bir miraç, iniş ile bir hesaplaşma. Bir yüceliş yüksekliklere, bir ağış, iniş erginliklere, derinliklere. İç dünyanın karanlıklarına bu ağış ve iniş, dua zamanlarında, İlâhi bir murakabenin eşliğinde vuku bulduğundan başıboş bir yuvarlanış değildir. Dua, her şeyi bizden daha iyi gören, bilen, bize bizden daha yakın olanın divanında aydınlık bir hesaplaşma ve yakarıştır. Sonra da bir kurtuluştur. Her samimi dua mutlak bir kurtuluştur. En iyi bilenin huzurunda hiçbir şeyi gizlemeye ve inkâra cesaret edemeden açık bir muhasebedir. İnsan, yaratılışı itibariyle günahı, kiri kabul etmez bir nezafettedir aslında. Bu yazılanlardan sonra söz Alexis Carrel ile Ali Şeriati’nin DUALARINDA…