Odanın ortasında başıboş bir adam oturuyor. Kafasını hafifçe kaldırıyor, gözlerime bakıyor ve “Duygularımı kaybettim, gördün mü?” diye soruyor. Şaşkın bir ifade ile bakıyorum ona. Ağzım açık, salak bir ifadeyle üstelik. Adam gülüyor, “Anladım.” diyor, “Görmemişsin. Görsen zaten şu an karşımda böyle dikiliyor olmazdın.”

“Duygular,” diyorum, adam hâlâ gülümsüyor. “Duygular,” diyorum… “Kaybolmaz ki!”

Birbiri ardına sıralanmış günler hep aynıydı. Uykusuzluğu şafakla taçlandıran geceler, puslu İstanbul’un her köşesine sinmiş kalabalık, ağır ve sancı dolu geçen dakikalar… Cevher bir koleksiyoncuydu. Rotalarından sapmış gemileri bir bir açık denize bırakıyor, ardından zihninin tozlu raflarına itina ile şişeleyerek mühürlüyordu.

Sonra bir sabah, güneş onun için aynı yerden doğmadı.