Herkesin her şeyi bitirdiği saatlerde başlar aslında hayat.

Ipıssızdır sokaklar ve yalnız.

Herkesin uyumaya hazırlandığı anlarda kaçar o hayatı bambaşka görenlerin uykusu, o anlarda bir sigara daha yakar ve selam verir üzerinden kayıp giden ışıl

ışıl ama yalnız bir geceye.

“Şair” derler ismine, gülümser acı acı.

Çünkü şair geceyi gün bilir kendine.

Üstelik ıpıssızdır sokaklar ve yalnız.

Köpek ulumaları gelir uzaktan, üzülür şair soğukta titredikleri için.

Şair, geceyi dost bilmiştir kendine.

Söyleşir karanlıkta kayan her yıldızla, azığını hazırlar yıldızın bir kaç dizeyle, ağlar ardından.

Aslında bu yüzden şairdir şair.

Ve bu yüzdendir yüzündeki efkâr kokulu tebessüm.

Bu yüzden yazar kalem. Bu yüzden saklar sırrını kâğıt.