Batı Dünyası için uluslararası ilişkiler bağlamında demokrasinin çevre ülkeler söz konusu olduğunda maliyet arttırıcı bir etken sayılacağı, demokratik bir lider yerine diktatörlerin tercih edileceği öngörüsü maalesef doğru çıktı.İslam ülkelerinde parlayan cılız demokrasi kıvılcımlarının hemen söndürülmesi bunu doğrulamaktadır.Mısır ve Suriye``de takınılan iki yüzlü tavır buna örnektir.Güney yarımküredeki keyfi yönetimler,kapitalist dünya tarafından istendiğinde - hiçbir ahlaki kaygıya gerek duymaksızın- buraları yeniden sömürgeleştirmekte meşrulaştırıcı bir araç gibi kullanılmaktadır.

Ortadoğu toplumları tarihinin en yoğun öğrenilmiş çaresizliğini yaşamaktadır. İslam Dünyası bir nevi Avrupa Ortaçağındaki "anarşi" ortamını 800 yıl sonra kendileri açısından yaşamaktadır.İkdidara gelmek için merkezi devletlerin desteğine mazhariyet şart olsa da aynı ülkelerin, küresel iletişim imkanlarından da yararlanarak içeriden bulacakları yandaş müttefiklerle aciz ve kapasitesiz yöneticileri yerinden etmesi hiçte zor değildir.