Demiryolu akşamlarında tanıdım onları.

O kadar çok aldatılmışlardı ki kimseye itimatları yoktu.

Yuvasız kuşlar gibi; sığınacak bir dal, merhamet sahibi bir el arıyorlardı.

En zor şartlarda, en olmayacak yerlerde en yaşanmaz mekanlarda kalıyorlardı.

Günleri birbirinden farksız, her yeni gün yeni acılar demekti. Sokaklar soğuk, sokaklar düşmandı. Yürekler gibi bütün kapılar da kapalıydı. Fırtınada buldukları liman bile bir başka tehlikenin kollarıydı.