Bir ton şey daha, kafamın içinde ordular savaş halindeymiş gibi yorgun ve yılgındım. Kimi zaman da zafer kazanmaya ramak kalan bir komutan edası ile mağruru ve heybetliydi sözlerim bile. Uzun sürmedi buraya beni bırakmaları, buranın benim için daha iyi olacağını söyleyip duruyorlar. Ama iş, içinden çıkılmaz bir hale girdi. Her şey karmakarışık ve yetmiyormuş gibi bir de tecrit. Sanırım yaşama nedenim başkalarının eğlencesi; mesela Pos Bıyık, sırf bana küfür etmek için yaratılmış, Göbekli ise bakışları ile beni korkutmak için. Burası sanki benim için yapılmış bir bina.