Ben yalnız kalınca öğrendim, yazmayı.
Kimsesiz kalınca öğrendim kâğıtlarla konuşmayı.
Kederimi, mutluluğumu kâğıdıma söylemeyi,
Onunla gülüp, onunla ağlamayı,
Sohbet etmeyi, dertleşmeyi,
Yalnız kalınca, yapayalnız kalınca öğrendim.
Sonra anladım ki çok da önemli değilmiş insanlar.
Sonra anladım ki ben hep yalnızımışım.
Sadece var sanmışım, seviyorlar, incitmezler, aldatmazlar sanmışım.
Ne kadar zavallıymışım.
Evet, biraz ağır oldu bunu öğrenmek,
Gerçeklerle yüzleşmek biraz ağır oldu, evet...
Tek başına mücadele eden biri olarak, tek başına gitmek yakışırdı.
Rahatsız olmayın, niyetim susturduğunuz vicdanlarınızı rahatsız etmek değil.
Niyetim; sadece gitmek,
Kalemimi, kâğıdımı ve bir de kırılan gönlümü alıp gitmek.
Uğurlamanıza ihtiyacım yok
Çünkü çok oldu sizden gideli...