Ay Yüzlüm, oradasın ve seni görme arzusu içimi yakıyor. Dünya dönüyor, zaman hızla akıyor, her şey değişiyor. Bizler de yaşlanıyoruz. Olgunluğumuzun canlı, derin, arzu dolu bakışlarının yerini yaş almanın umutsuzluğu ve yalnızlığı almaya başlıyor. Saçlarımıza uzun yıllar önce düşen aklar kaşlarımızın arasına inmeye başladı. Seyrelen kaşlarımın arasında sönükleşen gözlerimle seni arıyorum. Daha net, daha zinde, daha dinç, daha gürbüz halinle görmeyeli asırlar oldu. Veya ben zaman kavramını yitirdiğimden bana öyle geliyor. Senin içinde bulunmadığın zamanın anlamsızlığı... Yüreğimde taşıdığım fotoğrafına bakınıyorum. Oradan gülümseyerek bana bakıyorsun. Huzura ve sükûna eriyorum. Fotoğrafının solmaması için ona dokunmuyorum. Uzaklardasın, uzaklardayım. Yaşlanmamızı seyredemeden, doyamadan ihtiyarlamaktan korkuyorum. Sensizliğe katlanmaya çalışırken, ihtiyarlamanı kabulleneceğimi sanmıyorum.