Onlar beni kabul etmeyince, ben kabuğuma daha çok itildim.

Onların gözleri beni görmeyince, ben karanlığa daha çok çekildim. Alıştım. Çeliştim sessiz bir yamacın burnunda gecenin en serin tarafıyla. Kaç kez yenildim kendime verdiğim savaştan galip çıkamayan taşların boylarını aşan aşklarına. Alıştım. Sonunda yalnızlıkta buldum huzuru ve karanlığa yapıştım, bırakmadım, tuttum yakasından ve savaşmaya alıştım.

Dışlandım… ben birden geçerken sözüme, onlar bakmadan ismime takılan yaftanın arkasına saklandı, buna da alıştım. Yuttum dilimin ucuna kadar gelen en özlü sözleri ve gözleriminönünde eriyiverdi haysiyeti damla damla boşanırken korkunun terleri. Durdurdum erleri arada harp meydanında iki adım ileri, bir adım geri.Hikayemin tümü netoz pembe, ne dün gibi gri...