Karınca, hasta ağustosböceğini günlerce evinde ağırlamış. Birlikte şarkılar söylemiş, uzun uzun söyleşmişler.

Meğer karınca yaşamı boşunca hiç şarkı söylememiş. Hatta hiç dinlememiş.

O yaz şarkı söyleyerek çalışan tek karınca olmuş. Dahası arkadaşlarına ‘mutlu musun?’ sorusunu soruyor ve böylece bazılarını kış uykusundan uyandırmayı başarıyormuş.

Artık yaşama umutla bakacak olan yeni, mutlu bir karınca nesli çıkıyormuş.

Sana inat, La Fontaine Amca!