“İkinci sınıftaydım. Evde odun yok, kömür yok. Okulda ısınıyoruz ama okuldan eve gelirken ıslandığımızda giysilerimizi kurutamıyorduk. Nedim isminde bir arkadaşım vardı; onların evine giderdim ben. Orda üstümü başımı kurutur, dersimi de yapardım. Arkadaşımın da evi bize çok yakındı, koşa koşa eve giderdim. 
Nedim o gün bana: ‘Ben seni eve götüremeyeceğim Muzaffer’ dedi, ‘evde ablamın nişanı var; sana bir yer tarif edeyim oraya git sen.’ Nedim’in bana önerdiği yer meğer Adana Halkevi Kütüphanesi’ymiş. ‘Bak’ dedi ‘orda koca bir soba yanıyor, oraya git ısınırsın.’ 
Bir gözlüklü amca beni karşıladı. Kütüphanenin müdürüymüş. O gün orda üstümü başımı kuruttum, ödevimi yaptım ve o gün orda kitapla tanıştım. Hiç unutmam görevli bir abla bana ‘Define Adası’ adlı kitabı verdi. Okuduğum ilk kitaptı. Nasıl hoşuma gitti o kitap, aman Allah’ım. Dalmış gitmişim ben. O günden sonra ikinci evim oldu benim Adana Halkevi Kütüphanesi. Ama o yıllar, açık söyleyeyim, kaç yüz kitap okuduğumu bilmiyorum ikinci sınıftan beşinci sınıfa kadar. Ve oradaki o alışkanlık sürdü gitti.” (Muzaffer İzgü söyleşisinden)