Piaget`nin örtük veya açıkça kabul edilmiş olan varsayımlarının tersine olarak, bize getirdiği yeni görüşü diğer bir deyimle de tanımlamak mümkündür. Çocuğun kavrayışı problemi, hep bir nicelik sorunu olarak görülüyordu; Piaget bu problemi bir nitelik sorunu haline getirdi. Çocuk zekâsının gelişimi, bazı toplama ve çıkarmaların yeni deneyimlerin artması ve bazı hataların ortadan kalkması gibi bilimin açıklamayı görev edindiği olaylar bir toplamı sayıldığı hâlde, bize bugün bu gelişimin her şeyden önce söz konusu zekânın aşama aşama karakter değiştirmesi niteliğinden oluştuğunu gösteriyor.

Çocuk kavrayışı, çoğunlukla yetişkininkine bulanık geliyorsa bunun nedeni, çocuk kavrayışında bazı parçaların eksik veya fazla bulunması değil, bir çok girintiler ve çıkıntıları olması ve yetişkinin epey zamandır aştığı veya geride bıraktığı düşsel veya sembolik düşünce gibi başka bir tür düşünceye bağlı olmasıdır.

Piaget`i bu kadar verimli sonuçlara götüren yöntem çok özgündür. Yazar, bu yöntemine klinik yöntem adı veriyor.