Çocuklar, sandığımızdan da akıllıdır.
Bizim de onlardan öğreneceklerimiz var...

Bu kitapta okuyacağınız mektuplar sizleri hüzünlendirebileceği gibi öğrencilerin doğallıklarından kaynaklanan ifadelerden dolayı tebessüm etmenizi de sağlayabilir. Ancak çocuklarımızın çevrelerinde olan bitenin tamamen farkında olduğunu yine aynı satırlarda şaşkınlıkla okuyabileceksiniz.

İşte 5. sınıf öğrencisi Nurten `in mektubu:

"Terörist Amca,
Televizyonlarda öldürdüğün insanların çocuklarını görüyorum hep ağlıyorlar. Babasız- annesiz kalıyorlar. Onlar nasıl büyüyecek, nasıl okuyacak ya da çocukları öldürülmüş olan anneler babalar evlat acısıyla nasıl yaşayacaklar?
Kaç çocuğun var diye soranlara nasıl cevap verecekler? Düşünüyorum da çocuklardan hiç terörist olmuyor. Bazen büyümek istemiyorum. Öldürdüğün insanlarla konuşarak anlaşmayı denesen olmaz mı?
Bir de sakat bıraktığın insanlar var. Kiminin eli yok, kiminin bacağı yok, kiminin de gözü yok. Senin de bunları yapmaya hakkın yok.
Böylece can yakmaya devam edersen ben de kendime bomba yapacağım ve üzerime saracağım. Ve canlı bomba olacağım. Sana ve senin gibilere patlayacağım. Ama ben yine de canlı kalacağım. Çünkü üzerime sardığım bombayı binlerce kalemlerden, silgilerden yapacağım. Böylelikle ne ben ne de kimse ölmeyecek. Ölen sadece cehalet olacak."