Sevmek, yeri gelip onun için endişe duymaktı. Yeri geldiğinde ona sarılmaktı. Gözlerinizi kapayıp ona dair güzel günleri görebilmekti; o henüz beşiğinde uyurken. Büyüyeceğini düşlemek, o günleri görüp görmeyeceği-nin muhasebesini yapmaktı sevmek. Çoğu zaman onunla onurlanmaktı.

Bir çocuğa sahip olmak, onu yetiştirmek, yetişkin insanın kişisel gelişimini destekleyebilir. Neden mi? Anne -babalar çocukları için alışkanlıklarını, tercihlerini yeniden gözden geçirebilirler. Yaşam biçimlerini çocukla-rıyla birlikte değiştirebilirler. Belki, bu yolla olumsuz birçok şeyi yaşantılarından silebilirler.

Her insan bir yaşam mücadelesi vermektedir. Bu mücadeleden yıpranmadan, bedel ödemeden çıkmak mümkün değildir; fakat kirlenmeden çıkmak mümkündür. Çocuklar, anne babalarından bunu beklerler.