Anne olana kadar hepimiz çocuğuz aslında. Gerçekte anne olunca büyümeye başlıyoruz. İlk kızımı kucağıma aldığımda geri dönüşü olmayan bir yola
girdiğimi düşünmüştüm. Ondan öncesini hatırlamadığım zamanlar oldu. Sonra her gelenle gönlümün nasıl genişlediğini fark ettim . İlk kızımla öğrendiğim kelie sabırsa, İkinci ile denge oldu Ayağımın kaydığı, hata yaptığım, özür dilediğim, göz yaşı döktüğüm, danıştığım , mücadele verdiğim de…

Aslında çocuğumuzla, çocukluğumuzu El ele tutuşturup yürümek gibi annelik . İçindeki çocuğun sesine, hissetliklerine Kulak verdikçe, anlamaya çalıştıkça
Hakkını verebildiğin emanetçilik.

İçinin kıvımlarına doğru yolculuk… Daha derine indikçe kendini keşfettiğin Arkeoloji çalışması … ‘‘Seni çok seviyorum’’ diyen kocaman Yüreğe lâyık olma çabası… Bu yüzden Birlikte çıktığımız yolculukta Bırakmamamız gerek ellerimizi. Çocuklar annelerini büyütür çünkü. Annler,çocuklar büyüdükçe büyür.