Shopenhauer, bir yanda insan zihninin uşağı olacak denli bedene ya da fiziksel organizmaya bağımlı olduğuna yönelik savunusuyla, öbür yanda istenç ile tutkuların çoğunlukla us yoluyla bastırılıp çarpıtıldığına yönelik saptamasıyla, Freudcu ruhçözümleme kuramını da öncelemeyi başarmıştır. Shopenhauer’a göre “yeter neden ilkesi”nin bütün tasarımların (ya da görüngülerin) kendisine uymak zorunda olduğu dört temel biçimi vardır. Shopenhauer, yeter neden ilkesinin kökünü oluşturan bu dört temel biçimi sırasıyla,
I) “oluş”; (II) “varolma”; (III) “bilme”; (IV) “eyleme geçme” olarak belirlemiştir.

Shopenhauer’in Jeana üniversitesinde doktora tezi olarak sunduğu “Yeter Neden ilkesinin Dört Saçaklı Kökü, 1813″ başlıklı çalışması, pek çok bakımdan yaşamının ilerleyen yıllarında vereceği felsefe yapıtlarının temelini ‘oluşturmasıyla oldukça önemlidir. Tezin temel savı, Kant’ın “Görüngüler (pheinomenon) dünyası”na karşılık gelen “tasarımlar dünyası”nın bütünüyle “yeter neden ilkesi”nce yönetildiğidir. Bu ilkeye göre, olanaklı bütün nesneler, hem öteki nesnelerce belirlendikleri hem de kendileri dışındaki bütün öteki nesneleri belirledikleri zorunlu bir ilişki içinde bulunmaktadırlar. Dolayısıyla, her bilinç nesnesi ancak öteki nesnelerle ilişkisi doğrultusunda açıklanabilirdir. Bu noktada Shopenhauer, ancak bu durumu baştan benimsemek koşuluyla, Kant’ın tanımladığı anlamda dünyaya ilişkin birtakım zorunlu sentetik a priori doğruların bilinmesinin olanaklı olduğu saptamasında bulunur.