Ben Çingiz evladından Ürgençli Muhammet Han’ın oğlu Ebulgazi Han’ım. Otuz dokuz yaşıma bastığımda takvimler bin elli biri gösteriyordu. Yılan yılında Harezm ülkesinde babamın tahtına oturmuş, devlet işleri ile meşguldüm.

O yıllarda Türkmenler Mankışlak’ta, Ebulhan ve Tecer Suyu’nun öte yakasında oturuyorlardı. Yıllar önceydi. Hiç istemememe rağmen onlarla çok kanlı savaşlar yaptık. Her iki taraftan da suçlu-suçsuz binlerce insan öldü. Sonunda hepsi bize tabi oldular. İyilerini nöker, kötülerini hizmetli kıldım. Derken aradan uzun yıllar geçti. Türkmen uluları, benim tarihi iyi bildiğimi duyup huzuruma geldiler. Dediler ki, *Bizde Oğuzname çoktur, ama hepsi hatalıdır. Biri diğerini tutmaz. Hanımızdan ricamız odur ki, bize güvenebileceğimiz bir tarih yazdırsın.*

Ben onların ricasını kabul ederken aklımda Peygamberimiz’in, *Bir kişi, bir Müslüman kişinin gönlünü hoş ederse, onun sevabı tüm insanların ve cinlerin Tanrı’ya kulluk etmelerinin sevabından çoktur* hadisini hatırladım. Demek ki nice bin kişi, benim bu yazdıklarımla bilmediklerini bilip memnun olacaklar. Tanrı’dan, bunun sevabının, işlediğimiz günahların ve döktüğümüz kanların kefaretine sayılmasını diliyorum.
Ebulgazi Bahadır Han