Uzun süredir varoluş sancılarıyla kıvranıyordum. Hayata gelme nedenimi, ne için yaşadığımı kendime sorup duruyordum aylardır. Şu hayatta benim gibi tek tabanca yaşayan insanlar vardı tabii ki ama bizim memlekette az görülen cinstendik. İşimi yaparken oyalanıyordum, hayatı çok da sorgulamıyordum ama bir süredir o da kurtarmıyordu.

Katiller de maktuller de hep aynıydı... Sonra birçok şey oldu ve varoluş sancılarımı unuttum. Başkaları için çok kötü olan şeyler benim için iyi oldu. Başkalarının talihsizliklerine sevinecek halim yoktu elbette, üstelik tüm bunların olmasını ben istemiş değildim. Herkes ettiğini buldu, ben de kendimi...